These examples draw out some of the

These examples draw out some of the changes children face in their day-to-day experience of trust as
surveillance technologies become an increasing feature of the spaces they move about in. One additional
complexity is that the messages about trust are not always clear; for example in determining who and in
what regard it is thought a person(s) cannot be trusted. The ambiguity of the surveillance gaze makes it
unclear who in the population cannot be trusted, and it potentially extends to all, making it difficult for a
child to know when to trust another or not. When a school introduces CCTV cameras into the classroom,
this may be for purposes of security for the teacher or students, yet the message about trust that
accompanies this may not be so clear. One of the ironies is that a surveillance presence can produce
unease and fear for all under its gaze because it implies that there is a reason to mistrust or suspect those
around you. In this sense, the use of surveillance technologies can add to the culture of suspicion, rather
than build a sense of security and trust. It has also been noted that there is a degree of complicity in the
role of both the media and the companies who make surveillance technologies in perpetuating this culture:
The culture of fear generated by the media spills over into a culture of control in schools. ...
Surveillance equipment is one material and symbolic manifestation of this reactionary culture of
control. (Monahan 2006, 117)

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Αυτά τα παραδείγματα σκιαγραφήσει ορισμένες από τις αλλαγές τα παιδιά αντιμετωπίζουν στην εμπειρία τους, μέρα με την ημέρα της εμπιστοσύνης, όπως
οι τεχνολογίες επιτήρησης γίνει μια αυξανόμενη χαρακτηριστικό των χώρων που κινούνται σε. Ένα επιπλέον
πολυπλοκότητα είναι ότι το μήνυμα για την εμπιστοσύνη δεν είναι πάντοτε σαφής? για παράδειγμα, στον καθορισμό ποιος και σε
ποια σχέση έχει σκεφτεί ένα πρόσωπο (-α) που δεν μπορούν να εμπιστευθούν. Η ασάφεια του βλέμματος επιτήρησης καθιστά
δεν μπορούν να εμπιστευθούν σαφές ποιος στον πληθυσμό, και ενδεχομένως εκτείνεται σε όλους, γεγονός που καθιστά δύσκολο για ένα
παιδί να ξέρει πότε να εμπιστεύονται ένα άλλο ή όχι. Όταν ένα σχολείο εισάγει κάμερες CCTV στην τάξη,
αυτό μπορεί να είναι για τους σκοπούς της ασφάλειας για το δάσκαλο ή τους μαθητές, αλλά το μήνυμα για την εμπιστοσύνη που
συνοδεύει αυτό μπορεί να μην είναι τόσο σαφής. Μία από τις ειρωνείες είναι ότι η παρουσία της επιτήρησης μπορεί να παράγει
ανησυχία και ο φόβος για όλα κάτω από το βλέμμα του, διότι υπονοεί ότι δεν υπάρχει λόγος να μην εμπιστεύονται ή υποψιάζεστε εκείνους
γύρω σας. Με αυτή την έννοια, η χρήση των τεχνολογιών επιτήρησης μπορεί να προσθέσει στην κουλτούρα της καχυποψίας, μάλλον
παρά να οικοδομήσουμε μια αίσθηση ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Έχει επίσης σημειωθεί ότι υπάρχει ένας βαθμός συνενοχής στους
ρόλους των δύο μέσων μαζικής ενημέρωσης και τις εταιρείες που κάνουν τις τεχνολογίες επιτήρησης στη διαιώνιση αυτού του πολιτισμού:
Ο πολιτισμός του φόβου που δημιουργείται από τις διαρροές πάνω στη μέση μιας κουλτούρας ελέγχου στα σχολεία. ...
Εξοπλισμό επιτήρησης είναι ένα υλικό και συμβολική εκδήλωση αυτής της αντιδραστικής κουλτούρας του
ελέγχου. (Monahan 2006, 117)