Land tenure conflicts not only invo

Land tenure conflicts not only involve current societal relationships, but emerge
out of historical struggles for control. Michon et al. (2007) provide advice for
incorporating community forestry into state forestry practices, requiring states to
not only recognise the knowledge of local communities, but also their rights to the
land and products of the land. However, there are substantial barriers to overcoming
these histories; while Michon et al.’s suggestion may be an advisable strategy to
improve forest management, it would require major changes in state control of land
resources and state relations with marginalised social groups. Beyond accounting for
historical state relations with different groups, Shah’s (2005) work on the historical
displacement and adaptation of the indigenous adivasi people in India underscores
the importance of considering societal – and especially peasant – differentiation and
relations. Shah (2005) analyses the adivasi peoples’ geographic and social disruption
by colonial intrusion, finding that marginalisation is not only a product of exclusion
by the state, but is also perpetuated and reinforced by other societal groups.
For many rural households, land tenure is by no means secure; thus efforts to
integrate even small-scale landowners into production systems still exclude many
rural people. These marginalised people tend to have complex relationships with the
state and with the ecosystems on which they depend. Lawlor et al. (2009, 6–7), for
example, note that in some countries clearing a forest can be a way to establish
property rights and demonstrate ‘productivity’. Although this may be one avenue for
securing land tenure, in the tropics it usually does not promote environmental or
long-term economic sustainability, because such property rights regimes provide
incentives to develop agriculture and plantations at the expense of previously
biologically rich forests.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

κατοχής γης έρχεται σε σύγκρουση δεν αφορά μόνο τις τρέχουσες κοινωνικές σχέσεις, αλλά αναδύονται
από τα ιστορικά αγώνες για έλεγχο. Michon et al. (2007) παρέχουν συμβουλές για
την ενσωμάτωση κοινοτικής δασοκομίας σε δασοκομικών πρακτικών κατάσταση, απαιτώντας από τα κράτη να
αναγνωρίσουν όχι μόνο τη γνώση των τοπικών κοινωνιών, αλλά και τα δικαιώματά τους στη
γη και τα προϊόντα της γης. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικά εμπόδια να ξεπεραστούν
αυτές ιστορίες? ενώ Michon et al. υπόδειξη μπορεί να είναι μια σκόπιμη στρατηγική για
τη βελτίωση της διαχείρισης των δασών, θα απαιτήσει σημαντικές αλλαγές στο κρατικό έλεγχο της γης
τους πόρους και την κατάσταση των σχέσεων με περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες. Πέρα αντιπροσωπεύοντας
ιστορική κατάσταση σχέσεις με διάφορες ομάδες, Shah (2005) εργάζεται για την ιστορική
μετατόπιση και την προσαρμογή των αυτοχθόνων φυλών ανθρώπους στην Ινδία υπογραμμίζει
τη σημασία της εξέτασης της κοινωνίας - και ειδικά των αγροτών - διαφοροποίηση και
σχέσεις. Shah (2005) αναλύει τη γεωγραφική και κοινωνική αναστάτωση των φυλών »
από αποικιακή εισβολή, διαπιστώνοντας ότι η περιθωριοποίηση δεν είναι μόνο ένα προϊόν του αποκλεισμού
από το κράτος, αλλά είναι επίσης διαιωνίζεται και ενισχύεται από άλλες κοινωνικές ομάδες.
Για πολλά αγροτικά νοικοκυριά, κατοχής γης είναι με κανένα τρόπο να εξασφαλίσετε? έτσι τις προσπάθειες για την
ενσωμάτωση ακόμα και γαιοκτήμονες μικρής κλίμακας σε συστήματα παραγωγής εξακολουθούν να αποκλείουν πολλούς
ανθρώπους της υπαίθρου. Αυτοί οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι τείνουν να έχουν πολύπλοκες σχέσεις με το
κράτος και με τα οικοσυστήματα από τα οποία εξαρτώνται. Lawlor et al. (2009, 6-7), για
παράδειγμα, σημειώστε ότι σε ορισμένες χώρες μπορεί να είναι ένας τρόπος για να δημιουργηθεί ένα δάσος εκκαθάρισης
δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και να αποδείξει «παραγωγικότητα». Αν και αυτό μπορεί να είναι μια λεωφόρος για
τη διασφάλιση της κατοχής γης, περιβαλλοντική ή στους τροπικούς, αυτό συνήθως δεν προωθεί
τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητα, διότι οι εν λόγω καθεστώτων δικαιωμάτων ιδιοκτησίας παρέχουν
κίνητρα για την ανάπτυξη της γεωργίας και των φυτειών εις βάρος των ήδη
βιολογικά πλούσια δάση.