Regalbuto (2009) considers the pote

Regalbuto (2009) considers the potential for woody biomass-based biofuels,
which would reduce concerns about food being used for fuel. Tilman et al.’s (2009,
271) trilemma of food, energy, and environment addresses the trade-offs between
agricultural land and food production, greenhouse gas reductions, and biodiversity.
In response to these challenges, they advise that, ‘Three steps should be taken:
meaningful science-based environmental safeguards should be adopted, a robust
biofuel industry should be enabled, and those who have invested in first-generation
biofuels should have a viable path forward’.
However, the failure of some fair trade systems to protect the livelihoods of the
most vulnerable people, as Nelson and Galvez (2000) document, raises concerns
about the ability of sustainability initiatives in the biofuel sector to protect
environmental and social well-being. Even though some sustainability pathways for
biofuels consider food and fuel, many still leave out questions of land use conversion
from intact or diverse standing forests, as well as questions of land rights of resident
communities that increased production may displace. The indirect effects of
promoting biofuels may therefore still prove to be ecologically and socially
destructive, and undermine the optimistic projections of combining economic
development with social equality and environmental protection. Such sustainability
measures, if they ignore contentious land tenure claims and historical patterns of
exclusion, are unlikely to prevent the further displacement of communities from
marginal lands.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Regalbuto (2009) θεωρεί ότι το δυναμικό για ξυλώδη τα βιοκαύσιμα που βασίζονται στη βιομάζα,
η οποία θα μειώσει τις ανησυχίες σχετικά με τα τρόφιμα που χρησιμοποιούνται για τα καύσιμα. Tilman et al. (2009,
271) τριλήμματος των τροφίμων, η ενέργεια και το περιβάλλον εξετάζει τις συμβιβασμούς μεταξύ
γεωργικής γης και της παραγωγής τροφίμων, τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, και της βιοποικιλότητας.
Σε απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις, συμβουλεύουν ότι, «Τρεις πρέπει να ληφθούν μέτρα:
θα πρέπει να εγκριθεί νόημα προστασίας του περιβάλλοντος με βάση την επιστήμη, σε ένα ισχυρό
πρέπει να είναι ενεργοποιημένη για τη βιομηχανία βιοκαυσίμων, καθώς και όσοι έχουν επενδύσει σε πρώτης γενιάς
βιοκαυσίμων θα πρέπει να έχει μια βιώσιμη πορεία προς τα εμπρός ».
Ωστόσο, η αποτυχία ορισμένων συστημάτων δίκαιου εμπορίου να προστατεύσει το βιοτικό επίπεδο των
πλέον ευάλωτων ατόμων, όπως ο Νέλσον και Galvez (2000) έγγραφο, εγείρει ανησυχίες
σχετικά με την ικανότητα των πρωτοβουλιών βιωσιμότητας στον τομέα των βιοκαυσίμων για την προστασία
του περιβάλλοντος και την κοινωνική ευημερία. Ακόμα κι αν μερικά μονοπάτια αειφορίας για
τα βιοκαύσιμα εξετάσει τροφίμων και των καυσίμων, πολλοί εξακολουθούν να αφήνουν έξω τα ζητήματα μετατροπής της χρήσης γης
από ανέπαφα ή διαφορετικές στέκεται δάση, καθώς και ζητήματα των δικαιωμάτων γης κατοίκων
των κοινοτήτων που την αύξηση της παραγωγής μπορεί να εκτοπίσει. Οι έμμεσες επιπτώσεις της
προώθησης των βιοκαυσίμων μπορεί συνεπώς να εξακολουθεί να αποδειχθεί οικολογικά και κοινωνικά
καταστροφική, και να υπονομεύσουν τις αισιόδοξες προβλέψεις του συνδυασμού της οικονομικής
ανάπτυξης με την κοινωνική ισότητα και την προστασία του περιβάλλοντος. Όπως η βιωσιμότητα
των μέτρων, αν αγνοήσουμε αμφιλεγόμενο αξιώσεις κατοχής γης και ιστορικά πρότυπα του
αποκλεισμού, είναι απίθανο να αποτρέψει την περαιτέρω μετατόπιση των κοινοτήτων από
περιθωριακά εδάφη.