Foucauldian gerontologyMichel Fouca

Foucauldian gerontology

Michel Foucault’s philosophical work has been acclaimed as ‘the most important event in thought of our century’ (Merquior 1985: 33). Throughout his many works, he has attempted to develop perspectives on psychiatry, medicine, punishment and criminology. Despite this, Foucault never analysed the topic of ‘age’. In turn, only a handful of people who can be pin-pointed as ‘Foucauldian gerontologists’ have recently recognised the validity and importance of his theories, methodologies and concepts in relation to ‘old age’ (Katz 1996). Katz has identified that aging is not a static process and for this reason cannot be singularly analysed via any particular discipline. By utilising Foucault's 'box of tools', Katz 'digs into the past' to 'escavate' the rise and dominace of bio-medicine and sociological insights to an contemporary understanding of the 'aging body'. By use of Foucault's work, Katz demonstrates that the challenges to 'age disciplines' impinges upon the 'power/knowledge' axis. Crucially, such an axis permeates all formal and informal discourses, their language, logic, forms of domination and classification, measurement techniques and empiricism as essential elements in the technology of discipline and the process of normalization. 'Professionals' such as gerontologists and geriatricians are key interventionists in societal relations and in the management of social arrangements pursue a daunting power to classify with consequences for the reproduction of knowledge about 'ageing' and simultaneous maintenance of power relations. Katz's work demonstrates that the challenges to mainstream 'age disciplines' have adopted the agendas of these traditions, taking their historical and contemporary as legitimate points of departure. While starting with 'knowledge as it stands', that which is 'known', Katz reconstructs such knowledge at the interpersonal level of professional and humanistic 'agency'.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Φουκώ Γεροντολογίας φιλοσοφικό έργο του Μισέλ Φουκώ έχει ανακηρυχθεί ως «το πιο σημαντικό γεγονός στη σκέψη του αιώνα μας» (Merquior 1985: 33). Καθ 'όλη πολλά έργα του, προσπάθησε να αναπτύξει τις προοπτικές για την ψυχιατρική, την ιατρική, την τιμωρία και την εγκληματολογία. Παρά το γεγονός αυτό, ο Foucault ποτέ δεν ανέλυσε το θέμα της «ηλικίας». Με τη σειρά του, μόνο μια χούφτα των ανθρώπων που μπορεί να είναι pin-επεσήμανε ως «Φουκώ γεροντολόγους 'έχουν αναγνωρίσει πρόσφατα την εγκυρότητα και τη σημασία των θεωριών, μεθοδολογιών και εννοιών του σε σχέση με« το γήρας »(Katz 1996). Katz έχει εντοπίσει ότι η γήρανση δεν είναι μια στατική διαδικασία και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να αναλυθεί μεμονομένα τον τρόπο κάποια συγκεκριμένη πειθαρχία. Με τη χρησιμοποίηση «κουτί εργαλείων» του Φουκώ, «σκάβει στο παρελθόν« Katz στο dominae «Escavator» της βιο-ιατρικής και της ανόδου και της σύγχρονης κοινωνιολογικής ιδέες για την κατανόηση της «γήρανσης του σώματος». Με τη χρήση του έργου του Φουκώ, Katz αποδεικνύει ότι οι προκλήσεις να προσκρούει «κλάδους ηλικίας» από την '/ γνώσης εξουσία »άξονα. Κυρίως, ένας τέτοιος άξονας διαπερνά όλες τις επίσημες και ανεπίσημες συζητήσεις, τη γλώσσα τους, τη λογική, οι μορφές κυριαρχίας και ταξινόμησης, τεχνικές μέτρησης και την τεχνολογία της πειθαρχίας και ο εμπειρισμός ως βασικά στοιχεία στη διαδικασία εξομάλυνσης. «Επαγγελματική», όπως γεροντολόγους και geriatrician είναι το κλειδί της επέμβασης στις κοινωνικές σχέσεις και στη διαχείριση των κοινωνικών ρυθμίσεων ακολουθήσει ένα δύσκολο δύναμη να ταξινομήσει με συνέπειες για την αναπαραγωγή της γνώσης σχετικά με «γήρανση» και την ταυτόχρονη διατήρηση των σχέσεων εξουσίας. έργο Katz καταδεικνύει ότι η πρόκληση για την ενσωμάτωση της «επιστήμες ηλικίας» έχουν υιοθετήσει τις ημερήσιες διατάξεις από αυτές τις παραδόσεις, τη λήψη ιστορικού και σύγχρονου τους ως νόμιμα σημεία αναχώρησης. Ξεκινώντας με «τη γνώση ως έχει», αυτό που είναι «γνωστό», Katz αναπλάθει τις γνώσεις αυτές σε διαπροσωπικό επίπεδο των επαγγελματικών και ανθρωπιστικές «γραφείο».