Ecological impacts: carbon, biodive

Ecological impacts: carbon, biodiversity, and biofuel trade-offs
Using biofuels as a strategy to mitigate climate change and promote development
runs up against other efforts to link climate change mitigation with development,
such as programs like Reducing Emissions From Deforestation and Forest
Degradation Plus Conservation in developing countries (REDD-plus). REDD-plus
initiatives, spearheaded by countries like Papua New Guinea under the UN
Framework Convention on Climate Change (UNFCCC), compensate developing
countries financially for sequestering carbon. In relation to biofuels, though,
Kirschbaum (2003) stresses the difficulty of simultaneously managing a forest for
both carbon storage and fuel, arguing that storing carbon in temporary sinks is
unlikely to have much value for mitigating climate change. He highlights the
complexity of the trade-offs involved in forest plantations, noting the lower capacity
of younger plantation forests to control erosion, buffer wind, stabilise slopes, and
store carbon versus that of older natural forests (although he also points out the
higher risk of forest fires in older stands). He also stresses the importance of
management for the potential of plantations to store carbon.
Similarly, Gibbs et al. (2008) emphasise the location-specific impacts of
plantation crops, where, for example, expanding biofuel feedstock plantations into
degraded or already-cultivated areas provide carbon savings, yet developing them in
areas that once held tropical forests provides ‘no meaningful carbon benefits’, and in
fact will likely lead to net carbon emissions. They raise concerns about the risk of
expanding agricultural lands, noting that the past two decades have already seen
tropical forests cleared for soy and oil palm production. Reaffirming these concerns,
Danielsen et al. (2009) point out that oil palm has already replaced over 13 million
hectares of tropical forests (either directly or indirectly), largely in Southeast Asia,
while Norris et al. (2010) conclude that agricultural expansion is largely responsible
for the loss of 10 million hectares of forest in West Africa over the last century.

Αποτελέσματα (Ελληνικά) 1:

Οικολογικές επιπτώσεις: άνθρακα, τη βιοποικιλότητα, τα βιοκαύσιμα και τους συμβιβασμούς
που χρησιμοποιούν βιοκαύσιμα ως μια στρατηγική για το μετριασμό της κλιματικής αλλαγής και την προώθηση της ανάπτυξης
προσκρούει άλλες προσπάθειες για να συνδέσετε τον μετριασμό της αλλαγής του κλίματος με την ανάπτυξη,
όπως τα προγράμματα, όπως μείωση των εκπομπών από την αποψίλωση και την Forest
Υποβάθμιση συν Διατήρηση στις αναπτυσσόμενες χώρες (REDD-plus). REDD-plus
πρωτοβουλίες, με αιχμή του δόρατος χώρες όπως η Παπούα Νέα Γουινέα στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών
Σύμβαση-Πλαίσιο για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC), αποζημίωση των αναπτυσσομένων
χωρών οικονομικά για την απομόνωση του άνθρακα. Σε σχέση με τα βιοκαύσιμα, όμως,
Kirschbaum (2003) τονίζει τη δυσκολία ταυτόχρονα τη διαχείριση ενός δάσους για
τόσο την αποθήκευση και καύσιμα άνθρακα, με το επιχείρημα ότι η αποθήκευση του άνθρακα στην προσωρινή νεροχύτη είναι
απίθανο να έχουν μεγάλη αξία για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής. Ο ίδιος τονίζει την
πολυπλοκότητα των συμβιβασμών που εμπλέκονται σε δασικές φυτείες, σημειώνοντας τη μικρότερη χωρητικότητα
των νεότερων δασικές φυτείες για τον έλεγχο της διάβρωσης, buffer άνεμο, τη σταθεροποίηση των πρανών και
αποθηκεύουν άνθρακα σε σχέση με εκείνη των παλαιότερων φυσικών δασών (παρόλο που ο ίδιος επισημαίνει επίσης τον
υψηλότερο κίνδυνο των δασικών πυρκαγιών σε παλαιότερο περίπτερα). Τονίζει επίσης τη σημασία της
διαχείρισης του δυναμικού των φυτειών για την αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα.
Ομοίως, Gibbs et al. (2008) τονίζουν τη θέση-συγκεκριμένες επιπτώσεις των
καλλιεργειών φυτεία, όπου, για παράδειγμα, την επέκταση των φυτειών πρώτων υλών για βιοκαύσιμα σε
εξοικονόμηση άνθρακα παροχή υποβαθμισμένων ή ήδη καλλιεργούμενες εκτάσεις, ακόμη ανάπτυξή τους στις
περιοχές που κάποτε είχε τα τροπικά δάση προβλέπει «κανένα νόημα οφέλη του άνθρακα» και στην
πραγματικότητα θα μπορούσε να οδηγήσει σε καθαρές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Σηκώνουν τις ανησυχίες για τον κίνδυνο
επέκτασης της γεωργικής γης, επισημαίνοντας ότι οι τελευταίες δύο δεκαετίες έχουν ήδη δει
τα τροπικά δάση εκκαθαρίζονται για τη σόγια και το φοινικέλαιο παραγωγής. Επιβεβαιώνοντας τις ανησυχίες αυτές,
Danielsen et al. (2009) επισημαίνουν ότι το φοινικέλαιο έχει ήδη αντικατασταθεί πάνω από 13 εκατομμύρια
εκτάρια τροπικών δασών (είτε άμεσα είτε έμμεσα), κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία,
ενώ Norris et al. (2010) καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η επέκταση της γεωργίας είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη
για την απώλεια 10 εκατομμύρια εκτάρια δασών στη Δυτική Αφρική κατά τον τελευταίο αιώνα.